Η πρώιμη μπαρόκ γλυπτική στην Αγγλία επηρεάστηκε από μια εισροή προσφύγων από τους θρησκευτικούς πολέμους στην ήπειρο.Ένας από τους πρώτους Άγγλους γλύπτες που υιοθέτησαν το στυλ ήταν ο Nicholas Stone (επίσης γνωστός ως Nicholas Stone the Elder) (1586–1652).Μαθητευμένος με έναν άλλο αγγλικό γλύπτη, Isaak James, και στη συνέχεια το 1601 με τον γνωστό ολλανδικό γλύπτη Hendrick de Keyser, ο οποίος είχε πάρει ιερό στην Αγγλία.Η Stone επέστρεψε στην Ολλανδία με τον De Keyser, παντρεύτηκε την κόρη του και εργάστηκε στο στούντιο του στην Ολλανδική Δημοκρατία μέχρι που επέστρεψε στην Αγγλία το 1613. Η Stone προσαρμόστηκε το μπαρόκ στυλ των μνημείων κηδείας, για το οποίο ήταν γνωστό ο De Keyser, ιδιαίτερα στον τάφο της Lady Elizabeth Carey (1617-18) και ο τάφος του Sir William Curle (1617).Όπως και οι ολλανδοί γλύπτες, προσαρμόζει επίσης τη χρήση του αντίθετου ασπρόμαυρου μαρμάρου στα μνημεία κηδείας, προσεκτικά λεπτομερή κουρτίνα, και έκανε πρόσωπα και ένα χέρια με αξιοσημείωτο φυσιτισμό και ρεαλισμό.Την ίδια στιγμή που εργάστηκε ως γλύπτης, συνεργάστηκε επίσης ως αρχιτέκτονας με τον Inigo Jones. [28]

Κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, ο αγγλοστλανδός γλύπτης και ο Wood Carver Grinling Gibbons (1648-1721), που πιθανότατα είχαν εκπαιδευτεί στην Ολλανδική Δημοκρατία δημιούργησαν σημαντικά μπαρόκ γλυπτά στην Αγγλία, συμπεριλαμβανομένου του Windsor Castle και του Hampton Court Palace, St. Ο καθεδρικός ναός του Παύλου και άλλες εκκλησίες του Λονδίνου.Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του είναι σε ξύλο ασβέστη (Tilia), ειδικά διακοσμητικά μπαρόκ γιρλάντες. [29]Η Αγγλία δεν διέθετε μια σχολή γλυπτών εγχώριου σπιτιού που θα μπορούσε να προσφέρει τη ζήτηση για μνημειώδεις τάφους, γλυπτό πορτρέτου και μνημεία σε άνδρες ιδιοφυΐας (οι λεγόμενες Αγγλικές Αξίες).Ως αποτέλεσμα, οι γλύπτες από την ήπειρο διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μπαρόκ γλυπτό στην Αγγλία.Διάφοροι φλαμανδοί γλύπτες ήταν ενεργοί στην Αγγλία από το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των Artus Quellinus III, Antoon Verhuke, John Nost, Peter van Dievoet και Laurens van der Meulen.Αυτοί οι φλαμανδοί καλλιτέχνες συχνά συνεργάστηκαν με τοπικούς καλλιτέχνες όπως ο Gibbons.Ένα παράδειγμα είναι το ιππικό άγαλμα του Charles II για το οποίο ο Quellinus πιθανότατα σκαλίζει τους πίνακες ανακούφισης για το μαρμάρινο βάθρο, μετά από σχέδια από Gibbons [31].

Τον 18ο αιώνα, το μπαρόκ στυλ θα συνεχιστεί από μια νέα εισροή ηπειρωτικών καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων των φλαμανδών γλύπτων Peter Scheemakers, Laurent Delvaux και John Michael Rysbrack και ο Γάλλος Louis François Roubiliac (1707-1767).Ο Rysbrack ήταν ένας από τους πρώτους γλύπτες των μνημείων, αρχιτεκτονικών διακοσμήσεων και πορτρέτων κατά το πρώτο μισό του 18ου αιώνα.Το στυλ του συνδυάζει το φλαμανδικό μπαρόκ με τις κλασσικές επιρροές.Διεξήγαγε ένα σημαντικό εργαστήριο του οποίου η παραγωγή άφησε ένα σημαντικό αποτύπωμα στην πρακτική της γλυπτικής στην Αγγλία. [32]Ο Roubiliac έφτασε στο Λονδίνο γ.1730, μετά την εκπαίδευση κάτω από το Balthasar Permoser στη Δρέσδη και τον Nicolas Coustou στο Παρίσι.Έλαβε φήμη ως γλύπτη πορτρέτου και αργότερα εργάστηκε επίσης σε μνημεία τάφου. [33]Τα πιο διάσημα έργα του περιελάμβαναν μια προτομή του συνθέτη Handel, [34] που έγιναν κατά τη διάρκεια της ζωής του Handel για τον προστάτη των κήπων Vauxhall και τον τάφο του Ιωσήφ και της Lady Elizabeth Nightengale (1760).Η Lady Elizabeth είχε πεθάνει τραγικά από έναν ψευδές τοκετό που προκάλεσε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το 1731 και το μνημείο κηδείας που καταγράφηκε με μεγάλο ρεαλισμό ο παθός του θανάτου της.Τα γλυπτά και οι προτομές του απεικόνιζαν τα θέματα του όπως ήταν.Ήταν ντυμένοι με συνηθισμένα ρούχα και έδωσαν φυσικές στάσεις και εκφράσεις, χωρίς προθέσεις ηρωισμού. [35]Οι προτομές του πορτρέτου δείχνουν μια μεγάλη ζωντάνια και έτσι ήταν διαφορετικές από την ευρύτερη θεραπεία από το Rysbrack